Наіўна разлічваць на тое, што свабоду Беларусі прынясе пераможная Украіна ці NATO. Змагацца беларусам давядзецца самастойна.
Нядаўна адстаўны польскі генерал Вальдэмар Скшыпчак (Waldemar Skrzypczak) так моцна напалохаў усходніх дыктатараў, што ягоныя выказванні каментаваў Крэмль і асабіста Лукашэнка. Натуральна, што беларускія і расейскія прапагандысты, якія гадамі жывуць у штучна створаным уласным свеце, не могуць разумець таго, як працуе свабода слова. Адстаўным генералам у Польшчы ніхто не забараняе гаварыць, а нават крытыкаваць дзейных генералаў і кіраўнікоў краіны. Можаце сабе такое ўявіць у Менску ці Маскве? Вось таму яны кожнае слова польскіх былых палітыкаў ці вайскоўцаў выдаюць за пазіцыю «афіцыйнай Варшавы». Бо ў іхным свеце ўсе маўчаць, а гаварыць можа толькі дзяржава, у прыватнасці два дыктатары. Тут зусім інакш.
Генерал Скшыпчак быў намеснікам міністра абароны Польшчы ў 2012–2013 гадах пры ўрадзе Грамадзянскай платформы (PO) і Польская аграрная партыя (PSL). Ён вядомы эксперт, часта выказваецца ў медыях, але ніякім чынам не рэпрэзентуе пазіцыі польскага Міністэрства абароны.
І нічога надзвычайнага польскі генерал не сказаў. Маўляў, калі ўкраінскі контрнаступ будзе паспяховы, то беларусы, якія сёння змагаюцца за Украіну, адправяцца ў Беларусь, што, магчыма, прывядзе да паўстання. Польшчы трэба рыхтавацца да таго, каб падтрымліваць гэтыя дзеянні. Усё лагічна, бо ў варунках вайны за ўсходняю мяжою Варшаве трэба браць пад увагу ўсе сцэнары развіцця падзеяў. Аднак генерал кажа пра «падтрыманне», а не ўваход польскага войска ў Беларусь. Па-першае, Польшча – краіна NATO. І Паўночнаатлантычная дамова ў сваім першым артыкуле выразна кажа пра тое, што краіны-чальцы не толькі не павінны ўжываць сілы супраць іншых краінаў, але і ўстрымлівацца ад пагрозаў ужывання сілы. Абсмактаны ў СМІ «5-ы артыкул» кажа пра збройнае падтрыманне іншых краінаў толькі ў выпадку, калі краіну NATO атакуюць звонку. А не наадварот. Таму ўсе рашэнні пра пастаўкі цяжкога ўзбраення Украіне абмяркоўваюцца за шырокім сталом.
Варыянт, пра які кажа генерал (уваход беларускіх добраахвотнікаў, паўстанне), вельмі тэарэтычны. Быў бы магчымым толькі тады, калі б украінцам удалося вызваліць Крым і ў Крамлі адбыўся пераварот. Такія падзеі адчынялі б гістарычнае акно магчымасцяў беларусам, каб змяніць сітуацыю ў краіне. І тут усё залежала б ад колькасці добраахвотнікаў, лаяльнасці беларускіх афіцэраў да рэжыму, а ў першую чаргу ад настрояў беларускага грамадства.
Калі б у беларускіх гарадах не адбылося масавых пратэстаў і сітуацыя заставалася б цалкам пад кантролем рэжыму, міжнародная супольнасць не толькі не падтрымае, але і асудзіць нейкія збройныя дзеянні ці ўваход беларускіх добраахвотнікаў з тэрыторыі Украіны. Дэстабілізацыя сітуацыі і новая вайна, але ўжо 50 кіламетраў на ўсход ад Беластоку, не патрэбная і Польшчы.
Сумняюся, што Кіеў пайшоў бы на такую нічым не абгрунтаваную (без масавых пратэстаў ці бунту элітаў у Менску) авантуру. Больш за тое, калі б упаў рэжым Пуціна, Лукашэнка і без збройных дзеянняў аўтаматычна трапляе ў кішэнь украінцаў. Зробіць усё, што папросіць Кіеў. У той вызначальны момант ад слова ўкраінцаў на міжнароднай арэне будзе залежыць у пэўным сэнсе і лёс Беларусі.
Руслан Шошын belsat.eu
Меркаванне аўтараў можа не супадаць з пазіцыяй рэдакцыі.
