На кожным з нас ляжыць калі не віна, то адказнасць – за ракеты, што ляцелі з Беларусі, лічыць госць праграмы «Беларускі свет».
У Беларусі Ігар Белацаркоўскі з 1991 года працаваў у РНПЦ анкалогіі. Ён пачынаў з малодшага навуковага працаўніка ў аддзеле пухлінаў галавы і шыі, а потым зрабіўся кіраўніком аддзелу. І гэта было ягонае адзінае месца працы на радзіме пасля размеркавання. Потым ён з’ехаў у Грузію на запрашэнне сяброў, каб пабачыць іншую медыцыну, іншы падыход. З цягам часу спадара Ігара запрасілі ва Украіну, каб паўдзельнічаць у адным праекце. Але здарылася эпідэмія ковіду, таму вярнуцца ў Грузію не ўдалося, і доктар Белацаркоўскі застаўся працаваць у Кіеве.
«Калі сталі паступаць пацыенты пасля пачатку вайны (а гэта пачалося даволі хутка), мы перайшлі на іншыя рэйкі: калісьці вучылі азы ваенна-палявой хірургіі, і прыйшлося авалодваць гэтым разам з пацыентамі, якія да нас паступалі», – згадвае хірург.
Вайна паўплывала на профіль працы амаль усіх медыкаў: з’явіліся параненыя, часам вельмі цяжкія выпадкі. Але медыкі спрабуюць даць рады. Пасля поўнамаштабнага ўварвання расейскіх войскаў Белацаркоўскі палічыў немагчымым пакінуць Украіну, калі дакладна вядома, што ён там патрэбны.
Таксама ў праграме «Беларускі свет»:
