Некалі бальшыня людзей займалася выключна сельскаю гаспадаркай і больш нічым. Цяпер наадварот. І галодных няма. У чым сакрэт? У аграрнай рэвалюцыі, што адбылася і дазваляе аднаму тутэйшаму вяскоўцу самому карміцца і яшчэ дваццаць гарадскіх карміць.
Бо за ўсё даводзіцца плаціць і за шчасце быць сытым асабліва. У свеце Дырэктывы № 6, каторай кіраўніцтва нядаўна ашчаслівіла народ, разгледзім 3-4 лічбы.
У першую чаргу тое, што вёсцы далі незваротна: датацыі, льготы, дараваныя крэдыты ды іншая дапамога, якой дакладна ніхто, здаецца, не ўлічвае. Паводле розных ацэнак, гэта каля $ 2 млрд штогод, калі браць апошнія гады – у дзяржаўным бюджэце датацыі вёсцы супастаўляльная з выдаткамі на адукацыю і ахову здароўя, хоць скарачаць іх увесь час спрабуюць.
Карацей, за часы Лукашэнкі мільярдаў 50 долараў вёсцы проста далі. А ўзялі, каб даць, дзе? У кішэнях грамадзянаў. Іншай крыніцы ніводная дзяржава не мае.
Прычына такіх паводзінаў начальства простая: нішто так не ўмацоўвае ўладу, як поўныя страўнікі насельніцтва. Харчовая бяспека ў пэўным сэнсе праз тыя датацыі палепшылася, хлеб, бульба, мяса, малако – свае, пазычаць не трэба. Але імпарт харчовай прадукцыі ўражвае памерам, а доля сельскай гаспадаркі ў ВУП – наадварот, скарачаецца.
А гэтыя 4,5 мільярды, што на ўвоз харчовай прадукцыі ды сыравіны ідуць, яшчэ ж зарабіць трэба або пазычыць.
Начальства суцяшае нас, што затое доля харчавання ў бюджэце скарачаецца і паціху-памалу набліжаецца да еўрапейскага ўзроўню.
Але тэмп такі, што дагонім у 2050 годзе хіба, ды і, паводле начальства, рэальныя прыбыткі грамадзянаў растуць як рошчына і, гэткім чынам, грошай на ежу ідзе насамрэч не меней, а болей – атрымліваецца.
Мяне гэтыя гульні ў вышэйшую палітычна-эканамічную арыфметыку заўсёды напружваюць неяк. Галоўнае ж вынік: што мы ямо, а што ў Еўропе.
Зразумела, што па бульбе мы чэмпіёны свету. Мяса мы ямо, як немцы, бо прылічваем да яго сала і гэтак званыя мясапрадукты. Малака і вырабаў з яго на 184 літры менш за немцаў спажываем. Садавіны на 10 кілаграмаў меней, затое цукру на столькі ж болей. Карацей, грэх скардзіцца. І датацыі іхныя ўтрая большыя за нашыя. Нашыя, праўда, на тры чвэрці ў банках ды офісах асядаюць.
А мужыкі, каб трактар купіць, прадавалі ў 1991 годзе 20 тонаў збожжа, а цяпер, каб такі самы набыць, павінныя 360 тонаў прадаць.
Змагаецца-змагаецца начальства за ўстойлівасць, а ўстойлівасці няма і заробак у мужыкоў не расце ніяк.
Мо вы, шаноўныя, што параіце начальству.
Глядзіце праграму «Асабісты капітал» кожны панядзелак а 19:00 на тэлеканале «Белсат», а таксама онлайн на нашым сайце. Далучайцеся да нашых старонак ў Facebook ды Одноклассниках. Падпісвайцеся на нашу рассылку і раз на месяц вы будзеце атрымліваць ліст з чатырма найбольш карыснымі сюжэтамі «Асабістага капіталу».
Міхал Залескі, belsat.eu
